Η ιστορία του ποινικού δικαίου και της ψυχιατρικής είναι γεμάτη με αίμα και πόνο


ΕΥΤΥΧΗΣ ΦΥΤΡΑΚΗΣ
Η απαγόρευση της αναδρομικότητας στην ποινική δικονομία
Ιστορική, συγκριτική και δογματική έρευνα

Εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα, Αθήνα – Κομοτηνή 1998 [σελ. 377]

Η μονογραφία αυτή καλύπτει την προβληματική των χρο­νικών ορίων εφαρμογής των ποινικών δικονομικών νόμων. Η Εισαγωγή αποτελεί το γενικό περίγραμμα της προβληματικής και ταυτόχρονα τη βασική συγκρότηση και οριοθέτηση του αντικειμένου της εργασίας ενώ εκτίθεται το πλαίσιο ρύθμισης και λειτουργίας της ισχύος των νόμων προκειμένου αυτή να διακριθεί ακολούθως από την έννοια της εφαρμογής των  νόμων.
Το πρώτο κεφάλαιο αφιερώνεται στην ενόραση της προβληματικής από τη σκοπιά των ιστορικών δεδομένων και της φιλοσοφικής προοπτικής. Η τελική αποτίμηση του ιστορικοφιλοσοφικού υλικού αποδεικνύει τη στενή σύνδεση της απαγόρευσης της αναδρομικότητας με το γενικότερο κοινωνικό και πολιτικό ζητούμενο. Η μορφή που σε κάθε εποχή προσλαμβάνει η σχέση εξουσίας - ατόμου αποβαίνει καθοριστική για τη θέση χρονικών ορίων κατά τη νομοθέτηση και την εφαρμογή των ποινικών νόμων. 
Στο δεύτερο κεφάλαιο καταγράφεται το πλαίσιο θεσμικής ρύθμισης της νομιμότητας της ποινικής καταστολής και της απαγόρευσης της αναδρομικότητας ενώ παράλληλα αναλύ­ονται οι περιπτώσεις υποχώρησής τους.
Στο τρίτο κεφάλαιο γίνεται εκτενής επισκόπηση και κριτική προσέγγιση των θεωρητικών απόψεων και των νομολογιακών παραδοχών που αφορούν την αναδρομικότητα των ποινικών δικονομικών νόμων, στην Ελλάδα την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Το τέταρτο κεφάλαιο περιλαμβάνει τη βασική τοποθέτηση της διατριβής πάνω στην υπόθεση εργασίας μέσα από τις αναπτύξεις για τη λειτουργία της ποινικής δικονομίας και το ρυθμιστικό της αντικείμενο, την ποινική δίκη. Βάση της όλη θέσης αποτελεί η θεώρηση του ποινικού φαινομένου ως ενότητας με επιμέρους στοιχεία το έννομο αγαθό, το έγκλημα και την ποινή που συνδέονται μεταξύ τους διαλεκτικά.
Στο πέμπτο κεφάλαιο υιοθετείται η επιλογή του χρόνου τέλεσης της πράξης ως σημείου εκκίνησης για την μέτρηση της αναδρομικότητας των ποινικών δικονομικών νόμων. Στη συνέχεια παρατίθεται η επιχειρηματολογία της διατριβής σχετικά με την ισχύ της απαγόρευσης της αναδρομικότητας στο ποινικό δικονομικό δίκαιο. Η ποινική δίκη θα διεξαχθεί με βάση τον ομόχρονό της νόμο (σε αναδρομική εφαρμογή) τότε μόνο όταν κριθεί ότι αυτός δεν είναι δυσμενέστερος από κείνον που ίσχυε κατά την τέλεση της αξιόποινης πράξης. Αναζητώντας, τέλος, το κριτήριο στη βάση του οποίου θα συγκριθούν οι περισσότεροι νόμοι η εργασία καταλήγει στην υιοθέτηση της έννοιας της "δικονομικής χειροτέρευσης".  
Στο επίμετρο της εργασίας δοκιμάζονται οι θέσεις που έχουν προηγηθεί μέσα από την εξέταση της αναδρομικότητας, στο χώρο των ενδίκων μέσων.